و من، وقتی که خودم هستم

محبت جادوی عجیبی دارد... می‌کشاند آدمی را کهکشان کهکشان فاصله تا دورترین مقصد ها...

محبت اکسیر نابی‌ست که نصیب قلب هرکس نمی‌شود... قلب باید خالی باشد از هرچه آلودگی، کینه، عقده و غیره، تا فرصت بروز و ظهور و ابراز محبت را به صاحبش بدهد

میخواستم پستی بنویسم با تیتر " اولین باری که دیدمت ".. برای تو آرسوی دلبندم.. می خواستم کلی شاد و با تم هیجان، اولین دیدار مجازی مان را ثبت کنم اما، رویداد بظاهر ساده اما فلاش_بک_ دار به گذشته ِی امشب، من رو طوری اذیت کرد که ...

.

داشتم از محبت می گفتم

عدم وجود محبت میتواند حتی قلب یک مادر را چنان تیره کند که دیگر در آن جایی حقیقی برای عزیزانش نماند ؛ و فقط بطور تصنعی ابراز محبت به آنان کند و با اولین چالش دریافتی ، حجم کدر درون به بیرون تفاله شود...

.

. محبت دو بال اساسی دارد ! دو بال حیاتی ! صبوری و احترام !

تو اگر نتوانی ناملایماتی که از سمت محبوبت بر می آید را با صبوری مدارا و هضم کنی، چطور میتوانی بگویی واقعا دوستش داری؟؟

تو اگر به محبوبت احترام نگذاری، چطور می توانی داعیه دوست داشتن داشته باشی؟؟

.

مادر با قلب گنجشکی و کوچکش و بی صبری و بی احترامی های بیشمار ریز ریزش به بچه ام ، چنان منزجرم کرد که... فقط از خداوند خواستم به من قدرتی بدهد که با وجود همه ی این مسائل بتوانم همچنان در مقام یک مادر به او احترام بگذارم _ بله، فقط در مقام یک مادر_ ...