و من، وقتی که خودم هستم

بنام خداوند بخشنده مهربان

توحید صدوق؛ صفحه ۳۶۰

از امام حسین علیه السلام از پدرشان امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:

در مسجد نشسته بودیم هنگامی که موذن از مناره بالارفت و گفت: الله اکبر الله اکبر

پس (دیدیم که) امیرالمومنین علیه السلام گریست و ما نیز از گریه اش گریستیم.. پس هنگامی که موذن اذانش تمام شد، امیرالمومنین فرمود: آیا میدانید موذن چه میگوید؟ گفتیم: خدا و رسول و وصیش آگاه‌ترند

حضرت فرمود: اگر میدانستید چه میگوید، کم میخندیدید و بسیار میگریستید

پس برای قول " الله اکبر" معانی بسیار است؛

منجمله از قول موذن : "الله اکبر" بر قدمت و ازلیت و ابدیت و علم و قوت و قدرت و حلم و جود و عطا و کبریائیت خدا ، قرار میگیرد؛ پس هنگامی که موذن می گوید الله اکبر، همانا دارد می‌گوید: خداوند آن‌کسیست که خلق و امر برای اوست ؛ و با مشیت او خلق ایجاد گشت و از اوست همه ی چیزها برای خلقش، و (منتهی ِ کار)همه ی خلق به او بازمیگردد، و او بصورتی ازلی اول ِ چیزها بوده قبل از همه ی چیزها، و آخر ِ همه ی چیزهاست بصورتی لایزال؛ خداوند آشکاری مافوق همه ی اشیا که (با حواس پنجگانه) درک نمی‌شود؛ خداوند نهانی که در بطن همه چیزهاست و محدود نمی‌گردد؛ او باقیست و هرچه غیر او فانیست؛

معنای دوم الله اکبر آنست که قادر بر هر چیزی (و هرکاری)؛ تقدیر می‌ند بر پایه مشیتش؛ قوی‌ست به قدرتش؛ مقتدر است بر خلقش؛ قدرتش به ذات خود است؛قدرت او بر همه ی چیزها استیلا دارد....

ادامه دارد بلطف و کرم خودش...